ΥΣΤΑΤΟΣ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ στον Πέτρο Μαθιούδη που αγαπήσαμε
του Αριστείδη Ζαννίκου
Ο «γιατρός» χρόνος λένε ότι γιατρεύει όλες τις ανθρώπινες πληγές. Άρα θα γιατρέψει και
την βαθιά πληγή που προκάλεσε στην τοπική κοινωνία, πρωτίστως στους δικούς του
ανθρώπους και τους φίλους του, ο ξαφνικός θάνατος του Πέτρου Μαθιούδη, Αντιδημάρχου
Ομηρούπολης και αριστερού ψάλτη του Καθεδρικού Ι. Ναού Αγίου Γεωργίου Βροντάδου.
Γεννημένος στις 30 Οκτωβρίου 1984, με γονείς τους συντοπίτες Θοδωρή Μαθιούδη και
Άννα Στρατάκια, ο Πέτρος απεβίωσε αιφνίδια το βράδυ του Σαββάτου 31 Μαΐου 2025. Δεν
πρόλαβε να κλείσει ούτε καν τα 41 του χρόνια.
Όσοι έτυχε να τον γνωρίσουμε από τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια,
μπορούσαμε να αντιληφθούμε, αν και πόσο τον είχε επηρεάσει, ψυχολογικά και
συναισθηματικά, ο χωρισμός των γονιών του. Όσο μεγάλωνε και μέστωνε ο νους, ο
Πέτρος, πανέξυπνος όπως ήταν, μπορούσε να κρύβει επιμελώς τα “συμβαίνοντα”
στα εσώψυχά του.
Χωρίς σπουδές, γνώριζε όσα και ένας «σπουδαγμένος». Διάβαζε τα πάντα. Σταδιακά,
διαμόρφωσε έναν ισχυρό χαρακτήρα, με «σταθερές» και κύρια γνωρίσματα τις
Χριστιανικές αρχές, τις Πατριωτικές πεποιθήσεις και τις τοπικές παραδόσεις, δηλαδή τα
ήθη και τα έθιμα που μας χαρακτηρίζουν.
Εργάτης στις οικοδομές, στα χωράφια και τσοπάνης του Αίπους, αλλά όχι σαν όλους. Ο
Πέτρος αναδείχθηκε, χωρίς ίσως να το αντιληφθεί, σε ιδιότυπο λαογράφο-ηθογράφο του
τόπου μας, καταγράφοντας και διασώζοντας τα πάντα. Εκείνα που πολλοί αγνοούν,
παραγνωρίζουν ή υποτιμούν.
Εύστροφος, ετοιμόλογος, λιγόλογος, με δυνατή μνήμη και περιγραφική ικανότητα
μοναδική, εντυπωσίαζε με τις προφορικές και γραπτές του διηγήσεις. Άφοβος, μαχητικός
αλλά και συνετός, ευθύς (ντόμπρος), φιλαλήθης και ευγενικός στη συμπεριφορά του προς
κάθε τρίτο. Απλός στους τρόπους, συνεπής στις υποχρεώσεις του, φιλότιμος,
ευσυνείδητος, τίμιος, εργατικός και μαζί αποτελεσματικός.
Απελευθερωμένος από ταμπού, άνετος με όλους, χωρίς ίχνος κόμπλεξ, είχε το θάρρος
της γνώμης του που διατύπωνε κόσμια, σπάνια δε με ένταση φωνής ή οξύτατου γραπτού
λόγου.
Καλλίφωνος ως ψάλτης και λαϊκός αγνός τραγουδιστής, μερακλής, γλεντζές και
«χορευταράς», λάτρης του μεζέ, του «πιοτού» και της καλής παρέας, καθήλωνε τους
πάντες τόσο εντός των Ιερών Ναών όσο και στα υπαίθρια και σπιτικά γλέντια που
συμμετείχε, τραγουδώντας με μαεστρία παλιούς ή αυτοσχέδιους (της στιγμής) αμανέδες.
Χιουμορίστας από τους λίγους, με συχνό τον αυτοσαρκασμό και μεγάλη δόση
αυτοκριτικής, είχε συνέχεια στο στόμα του τις φράσεις «πρώτα ο Θεός», «αν θε ο Θεός»,
«έχει ο Θεός» και «Δόξα σοι ο Θεός». Ήταν ένας πραγματικός Χριστιανός. Ως αγνός
άνθρωπος αγαπούσε όλον τον κόσμο. Γι’αυτό και ο κόσμος του ανταπέδιδε αγάπη
πολλαπλάσια. Αυτό απέδειξε το πρωτοφανές, το τεράστιο πλήθος που τον αποχαιρέτησε
το απόγευμα της Τρίτης 3 Ιουνίου στον Καθεδρικό μας Ναό. Το ίδιο φανέρωσαν και οι
άπειρες αναρτήσεις στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης.
Σεβόταν έμπρακτα μικρούς και μεγάλους, πλούσιους και φτωχούς. Δυστυχώς, το μόνο
που δεν νοιάστηκε, δεν φρόντισε, ήταν ο εαυτός του. Η εξωτερική του εμφάνιση αυτό
έδειχνε. Όμως, κατά τον Απόστολο Παύλο, «Υμείς ναός Θεού έστε ζώντος». Ναός του
Αγίου Πνεύματος, της ψυχής δηλαδή κάθε ανθρώπου, είναι το σώμα του. Άρα, ως «ναό»
πρέπει να το φροντίζει κάθε Χριστιανός.
Κατά τη χριστιανική αντίληψη, «όταν ασχολούμαστε με τη διατροφή, την αγωγή,
τη θεραπεία και νοσηλεία του σώματος, διακονούμε ναό του Θεού».
Ο γιατρός και η αδελφή νοσοκόμος που σκύβουν πάνω από τον ασθενή τους,
«διακονούν ναόν του Θεού». Αυτά υποστηρίζει η θρησκεία μας.
Ο Πέτρος, ο Πετρής, ο Πετράν, και για πολλούς το Πετράκι, διακόνησε, υπηρέτησε πιστά
χιλιάδες «ναούς» κυρίως με την μεταφορική έννοια της λέξης. Επειδή προφανώς δεν
άντεχε την «αδράνεια», έτρεχε από «πρωίας έως εσπέρας» για να τα προλάβει όλα
αδιαφορώντας για το σώμα του, τον «ναό» εντός του οποίου βρισκόταν η ψυχή του.
Άντεξε μέχρι το βράδυ της 31ης Μαΐου 2025. Τότε «παρέδωσε το πνεύμα», στον Κύριον
και Θεόν του. Κάποιες διακριτικές συμβουλές τρίτων, (και δικές μου, μιας και τα λέγαμε
συχνά), ούτε που τις λάμβανε υπόψη.
Ο ίδιος, διαποτισμένος από μια καθαρά προσωπική, φιλοσοφική προσέγγιση της ζωής
και του θανάτου, είχε χαράξει τη δική του «ρότα» που τηρούσε πιστά!
Είναι αυταπόδεικτο ότι, το κενό που δημιουργεί το άγουρο και πρόωρο φευγιό του
Πέτρου, δύσκολα θα καλυφθεί. Μπορεί και ποτέ. Γι’αυτό και η μνήμη του θα παραμείνει
«ΑΙΩΝΙΑ».
Βροντάδος 4-6-2025
