H EIKONA ΤΗΣ δεν προϊδεάζει για όσα έχουν προηγηθεί. Στο σπίτι της, στα Πετράλωνα, μας υποδέχεται όμορφη και χαμογελαστή. Μας προσφέρει ζεστό τσάι, που το ετοιμάζει με δυσκολία. Δέκα χρόνια, δεκάδες χειρουργεία και επώδυνες θεραπείες μετά, η κίνηση των χεριών και των ποδιών δεν έχει αποκατασταθεί πλήρως. «Εχω ένα 83% ποσοστό αναπηρίας. Αρα, η αναπηρία με συνοδεύει», μας λέει.
Με βαρύτατα εγκαύματα στο 40% της επιφάνειας του σώματός της, η Αρτεμις Καψύλη επέζησε από τη φονική πυρκαγιά στη Σιδηρούντα της Χίου τον Αύγουστο του 2016. Τις δραματικές εκείνες στιγμές που οι φλόγες έκαιγαν το χωριό «καταδιώκοντας» τους κατοίκους του, χωρίς καθοδήγηση από τον κρατικό μηχανισμό, η εικόνα των παιδιών της την κινητοποίησε. Εβαλε τα χέρια μπροστά στα μάτια και άρχισε να τρέχει ανάμεσα στις φλόγες για να σωθεί. Ενας εθελοντής τη μετέφερε στο Νοσοκομείο της Χίου κι από εκεί βρέθηκε την επόμενη ημέρα στο ΚΑΤ να παλεύει για τη ζωή της.
Μας δείχνει φωτογραφίες από εκείνη τη δύσκολη περίοδο, των οποίων ένα μικρό μόνο μέρος δημοσιεύουμε, σύμφωνα και με τη δική της επιθυμία. Μια περίοδο που η θεραπεία του εγκαύματος υστερούσε κατά πολύ στη χώρα μας, επιβαρύνοντας περαιτέρω σωματικά, ψυχικά και οικονομικά τους εγκαυματίες. «Από το Μάτι και μετά άλλαξαν τα πράγματα», επισημαίνει. «Οι εγκαυματίες διεκδίκησαν και, πολύ σωστά, πέτυχαν να υπάρχει κάλυψη από τον ΕΟΠΥΥ των ενδυμάτων, των μασκών, των επιθεμάτων σιλικόνης και των λοιπών θεραπευτικών σκευασμάτων. Δημιουργήθηκε το Εθνικό Μητρώο Εγκαυματιών και η Salvia, o σύλλογος που ίδρυσαν η Μαρίνα Καρύδα και ο Αλέξης Ανδρονόπουλος, κάτω από την ομπρέλα του οποίου μπαίνουν πλέον όχι μόνο εγκαυματίες από πυρκαγιές, αλλά και από οικιακά ατυχήματα κ.λπ. Αυτό ήρθε να καλύψει ένα πολύ σημαντικό κομμάτι, αλλά έγινε μετά το 2020. Από το ’16 έως το ’20, που ήταν και τα πιο δύσκολα χρόνια της δικής μου θεραπείας, η βαρύτατη οικονομική δαπάνη καλύφθηκε από την οικογένειά μου».
Τα ψυχικά και σωματικά τραύματά μας εμείς θα τα κουβαλάμε μια ζωή. Εχουμε περάσει πόνο τρομερό και πρέπει να δικαιωθούμε. Περιμένουμε, δέκα χρόνια μετά, από το κράτος να δώσει τις αποζημιώσεις. Θέλουμε αξιοπρέπεια και κράτος δικαίου στην πράξη.
Παράλληλα με τα παραπάνω, η Αρτεμις και τα υπόλοιπα θύματα της πυρκαγιάς στη Χίο, κατά τη διάρκεια της οποίας μια γυναίκα κάηκε ζωντανή, «διανύουν» έναν δεκαετή δικαστικό αγώνα, διεκδικώντας ηθική δικαίωση και οικονομική αποζημίωση. «Με την πολύτιμη συμβολή του πραγματογνώμονα Δημήτρη Λιότσιου και του δημοσιογράφου Παντελή Φύκαρη, που κατέγραψε την πυρκαγιά με κίνδυνο της ζωής του, στην ποινική δίκη υπήρξε καταδίκη του τότε αρχηγού της Πυροσβεστικής. Για πλημμελήματα, βέβαια, αλλά έστω κι αυτό είναι μια δικαίωση, και για τη γυναίκα που χάθηκε, τη Γεωργία Γιαλιά, αλλά και για εμένα που ήμουν το δεύτερο πιο βαρύ περιστατικό».
«Οσον αφορά το οικονομικό κομμάτι, έχουμε βρει το κράτος απέναντί μας», τονίζει η Αρτεμις εξηγώντας ότι σε αντίθεση με τους πληγέντες στο Μάτι και στη Μάνδρα, όπου το κράτος παραιτήθηκε από κάθε αίτημα έφεσης, οι ίδιοι ταλαιπωρήθηκαν σε διοικητικά δικαστήρια πρώτου και δεύτερου βαθμού, μην έχοντας ακόμα λάβει αποζημιώσεις. Την πληγώνει όταν διαβάζει στα Μέσα πληροφορίες πως η κυβέρνηση εξετάζει να εξισώσει το καθεστώς στήριξης για τους πληγέντες και τα θύματα της φονικής πυρκαγιάς στο Μάτι με εκείνο που ισχύει για τους συγγενείς των νεκρών της τραγωδίας των Τεμπών, χωρίς καμία πρόβλεψη και πάλι για την περίπτωση της Χίου.
«Είμαστε αόρατοι. Τα ψυχικά και σωματικά τραύματά μας εμείς θα τα κουβαλάμε μια ζωή. Εχουμε περάσει πόνο τρομερό και πρέπει να δικαιωθούμε. Περιμένουμε, δέκα χρόνια μετά, από το κράτος να δώσει τις αποζημιώσεις. Θέλουμε αξιοπρέπεια και κράτος δικαίου στην πράξη, να εφαρμόζονται τα μέτρα που παίρνει, αλλά συλλογικά και για όλους».
Οι εγκαυματίες της Χίου είμαστε αόρατοι
