Το ζήτημα που έχει προκύψει με τις αδειοδοτήσεις των γηπέδων, με γύρισε χρόνια πίσω. Τότε που οι αγώνες γινόταν εντός και εκτός γηπέδων.
Συγκεκριμένα στο 1998, τότε που ξεκίνησαν οι διαπραγματεύσεις για τον ελαστικό τάπητα στο Εθνικό Στάδιο Χίου, ο οποίος άντεξε περίπου 25 χρόνια. Τότε, η Γενική Γραμματεία Αθλητισμού ήταν αρνητική στο να τοποθετηθεί ο τάπητας, γιατί έπρεπε να είναι 400 μέτρα, πράγμα το οποίο δεν γινόταν.
Με απόφαση του τότε Υπουργού Πολιτισμού και κατόπιν παρέμβασής μου, ως Πρόεδρος της σταδίου, ήρθε στη Χίο η Διευθύντρια τεχνικών υπηρεσιών κα Κωνσταντινίδου, με τρεις μηχανικούς προσπαθώντας να βρει λύση. Ωστόσο όπως είπε, δεν υπήρχε καμία δυνατότητα για να προχωρήσει το έργο.
Εγώ επέμενα ότι η Χίος δεν μπορεί να μην έχει ελαστικό τάπητα, τη στιγμή μάλιστα που πολύ μικρότερα νησιά είχαν. Το θέμα πήγε να παγώσει. Ωστόσο δεν το άφησα. Το έφερνα ξανά και ξανά στην επικαιρότητα και μετά από τρία προσωπικά μου ταξίδια στον Γενικό Γραμματέα κ. Σγουρό, πάρθηκε η απόφαση το 1999, να γίνει ο ελαστικός τάπητας στο δημοτικό στάδιο της Χίου.
Και κάπως έτσι, σε συνεργασία με τον ΣΕΓΑΣ, με αθλητές, προπονητές, γονείς, ξεκίνησε η ανάπτυξη του στίβου στη Χίο.
Και φτάνουμε στο σήμερα. Εν έτη 2025 είναι πραγματικά παράλογο και θλιβερό να μην μπορούμε να εξασφαλίσουμε στους αθλητές και τις αθλήτριες του νησιού τις κατάλληλες υποδομές, ώστε να κάνουν τις προπονήσεις τους, να μπορέσουν να εξελιχθούν, να μπορέσουν να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα. Αυτό αξίζει στα παιδιά μας; Αυτό αξίζει στη νεολαία του νησιού; Ας αναρωτηθούν οι αρμόδιοι!
