[hsas-shortcode group=1″” speed=”10″ direction=”left” gap=”50″]
[masterslider id=”28″]
Τα αυτονόητα του Αυτισμού
Παγκόσμια μέρα του Αυτισμού στΙς 2 Απριλίου.
Έχω γράψει, έχω δώσει συνεντεύξεις και φυσικά μαζί με άλλους γονείς που έχουν άτομα με Αυτισμό κάνουμε όλο τον χρόνο ενημέρωση, δράσεις, και φυσικά δομές για τα άτομα μας για καλύτερες συνθήκες στην ένταξη τους στην κοινωνία μας με την δημιουργία είτε Στέγες Υποστηριζόμενης Διαβίωσης, Κέντρα Δημιουργικής Απασχόλησης, Κέντρα Διημέρευσης-Ημερήσιας Φροντίδας και σωστές σχολικές δομές από το νηπιαγωγεία, Δημοτικά, ΕΕΕΕΚ, Ενιαία Ειδικά Επαγγελματικά Γυμνάσιο – Λύκειο και μην ξεχνάμε τις παράλληλες στηρίξεις στην γενική αγωγή.
Αγώνας καθημερινός και κουραστικός σε θέματα στήριξης οικογενείας, πολιτείας, κοινωνίας και φυσικά ο μεγάλος εχθρός, να δικαιολογείς την αναπηρία του ατόμου.
Αυτισμός = Αόρατη Αναπηρία. Δεν είναι εμφανή η αναπηρία τους γιατί είναι νοητική και φυσικά υπάρχουν συνδυασμοί μαζί με άλλες αναπηρίες.
Οικογένεια. Εδώ θέλω να δώσω συγχαρητήρια στις μητέρες των ατόμων με Αυτισμό γιατί πολλές είναι μονογονεϊκές οικογένειες και ο συνδυασμός καριέρα, σχολεία, θεραπείες και φυσικά ένταξη είναι δύσκολα, και οικογένειες που είναι ενωμένες θυσιάζει η μητέρα τον τομέα εργασίας της για να είναι κοντά στο παιδί της …… 24 ώρες δίπλα του……
Τα πρώτα στάδια του Αυτισμού είναι η αποδοχή πρώτα από τους γονείς, μετά από τους συγγενείς και μετά από την κοινωνία.
Ηλικιακά στάδια του Αυτισμού. Απ’ όταν είναι μικρά τα παιδιά, πρέπει να γίνεται η πρώιμη παρέμβαση για καλυτέρα αποτελέσματα στο μέλλον του ατόμου με θεραπευτικό πρόγραμμα, σχολείο, αθλητισμό και φυσικά ερεθίσματα στην καθημερινότητα τους.
Η εφηβεία τους είναι ένα εκρηκτικό κοκτέιλ με συνδυασμό ορμονών και αυτισμού και ερχόμαστε στην ενηλικίωσή τους που τελειώνουν τις σχολικές δραστηριότητες και εκεί αρχίζουν τα πολύ δύσκολα, και λέω δύσκολα γιατί ο χειρισμός τους λόγω του ότι οι γονείς είναι σε μια μεγαλύτερη ηλικία και χωρίς την ύπαρξη υποδομών (που έχω αναφέρει πιο πάνω), οι αυτιστικοί ενήλικες κλείνονται σε 4 τοίχους και φυσικά με ό,τι συνεπάγεται… εκρήξεις, τραυματισμούς κτλ.,
Μην πάμε μακριά να δείτε πως αλλάζει η ψυχολογική μας ισορροπία όταν στο πρώτο lockdown μείναμε μέσα στα σπίτια μας για ένα διάστημα και όχι το υπόλοιπο της ζωής μας.
Η χειρότερη περίοδος του γιου μου ήταν στο πρώτο lockdown που ήταν κλειστές όλες οι δομές της ειδικής αγωγής και κάθε πρωί να του εξηγώ ότι δεν θα πάει σχολείο δεν θα πάει θεραπεία δεν θα πάει προπόνηση κλπ…… διότι δεν καταλαβαίνουν την αλλαγή και δεν τους αρέσουν οι αλλαγές στην καθημερινότητα τους.
Επιρροή του γιου μου σ’ εμένα. Σε μια συνέντευξη μου είχα πει Ο αυτισμός είναι ένα ταξίδι που ποτέ δεν σχεδίασα, όμως σίγουρα αγαπώ τον «ξεναγό» μου (τον γιο μου).
Είναι ότι ποιο απόλυτο που ζω μαζί του, πρώτα από όλα τα άτομα με Αυτισμό είναι ΑΝΘΡΩΠΟΙ και είμαστε μπροστά τους πολύ μικροί από την ειλικρίνεια τους και την αγάπη που προσφέρουν χωρίς να ζητούν αντίκρισμα. Ευχαριστώ τον γιο μου που με διδάσκει τι πραγματικά σημαίνει άνθρωπος και ποτέ μα ποτέ δεν έχω μετανιώσει που ήρθε στην ζωή μου.
Με βοήθησε να συνειδητοποιήσω ότι είχα περισσότερη υπομονή από αυτήν που νόμιζα.
Ανακάλυψα πως δεν ντρέπομαι καθόλου όταν θέλω να τον κάνω να χαμογελάσει, να μου πει σ’ αγαπώ, να τον πάρω αγκαλιά στις κρίσεις του και γενικά δεν ντρέπομαι που είναι δίπλα μου σε οποιαδήποτε δραστηριότητα μας. Αγαπώ ότι αγαπά και νιώθω πάρα πολύ περήφανος για το νεαρό αγόρι που μεγαλώνει μέρα με τη μέρα.
Τέλος τα αυτονόητα του Αυτισμού. Εδώ τα λόγια θα είναι <<σκληρά>>.
Όταν ήρθε στην ζωή μου ο γιος μου έκανα όνειρα για εκείνον χωρίς να τον ρωτήσω αν μπορεί και θέλει να τα εκπληρώσει, και αυτό είναι θέμα εγωισμού του κάθε γονιού προς το παιδί του που θέλει το καλύτερο μέλλον του.
Και έρχομαι με αφορμή να γράψω αυτό κείμενο από μια φωτογραφία που ανέβασα στο προσωπικό μου λογαριασμό σε social media που ξυρίζω τον 17 χρόνο γιο μου ,τι ποιο αυτονόητο ένας 17 χρόνος να ξυρίζετε μονός, να κάνει μπάνιο, να βγει να πάει για καφέ με τους φίλους του, να φτιάξει ένα σνακ, να φάει φαγητό μόνος, να γνωρίσει τον έρωτα, να ξενυχτήσει, να δουλέψει και να δείξει ότι προσφέρει, να αγαπήσει και να αγαπηθεί όπως όλος ο κόσμος, να φτιάξει δική του οικογένεια, να ταξιδέψει εκεί που θα λαχταρήσει και άλλα πολλά αυτονόητα που κάνουμε όλοι εμείς…… εκείνοι δεν θα τα πραγματοποιήσουν ΠΟΤΕ.
<<Γιατί να μην τα ζήσουν, είναι άδικο>>.
Δεν θέλω να κάνω το γιο μου «φυσιολογικό» γιατί δεν υπάρχει κάτι τέτοιο. Θέλω μόνο να συμβάλω στο να γίνει ο κόσμος πιο φιλικός προς αυτόν, έτσι ώστε να μπορεί να ενταχθεί με μεγαλύτερη ευκολία. Πιστεύω πως ο σκοπός μου, ως πατέρας, είναι να κάνω ότι μπορώ για να γίνει αυτό εφικτό.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΤΕΡΙΜΟΣ
[masterslider id=”48″]
[masterslider id=”12″]
[DISPLAY_ULTIMATE_SOCIAL_ICONS]
