ΣΗΜΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ…
Οι συμμορίες ανηλίκων…
Ιακώβου Γ. Μπριλή
Συν/χου Μαθηματικού.
«Συμμορία ανηλίκων» για μας σημαίνει , «ομάδες αγριεμένων ανηλίκων νέων» παρόμοιες
κάπως με τις « αγέλες πεινασμένων λύκων»…. Δυστυχώς στις μέρες μας και «το φρούτο»
ήλθε ως μόδα από το εξωτερικό και εγκαταστάθηκε πια για τα καλά στις μεγαλουπόλεις
της χώρας μας . Συνεχώς οι ειδήσεις και τα αστυνομικά δελτία γεμίζουν με ανάλογα
περιστατικά κλοπών, ληστειών, ενδοσχολικής ή εξωσχολικής βίας από συμμορίες ανηλίκων.
Το φαινόμενο όμως αυτό, επεκτείνεται σταδιακά και σε μικρότερα μέρη του Ελλαδικού
χώρου και ίσως δεν αργήσει να ανθίσει και στον τόπο μας.
Μα τι ωθεί τους εφήβους να σχηματίζουν τέτοιες παραβατικές ομάδες ή αλλιώς
συμμορίες ανηλίκων; Εμείς θα λέγαμε πως τους ωθεί η ανασφάλεια που νοιώθουν, η
μοναξιά λόγω ανύπαρκτης ή διαλυμένης οικογένειας, το καθημερινό άγχος, η
ανωριμότητα και γενικά το εσωτερικό κενό που έχουν στις ψυχές τους. Στις ομάδες αυτές
που απαρτίζονται από πέντε, δέκα ή και περισσότερους εφήβους (13-17ετών) υπάρχουν
άτομα δυνατά σαν χαρακτήρες , που καθοδηγούν με τις ιδέες τους πιο αδύναμους φίλους.
Αυτοί, οι δυνατοί, είναι που χειραγωγούν ή κοροϊδεύουν τους υπόλοιπους πως είναι
ανίκανοι να πράξουν κάτι τολμηρό ή εξεζητημένο. Έτσι οι πιο αδύναμοι για να δείξουν ότι
είναι κι εκείνοι δυνατοί ως μέλη της ομάδας, δεν διστάζουν να επιτεθούν προς τρίτους με
οποιαδήποτε ανάρμοστη και απρεπή ενέργεια. Να χλευάσουν, να δείρουν, να κλέψουν και
άλλα τοιαύτα για να φανεί μέσα στην ομάδα πως είναι τολμηροί και δυνατοί και μάγκες ….
Εύλογο λοιπόν το ερώτημα: «Τι μπορούμε να κάνουμε;» Η απάντηση ίσως δεν είναι απλή
αλλά στα σκέλη της, τα κυριότερα είναι ο ρόλος της οικογένειας και ο ρόλος του σχολείου.
Αν δεν σκύβουν οι γονείς και οι δάσκαλοι πάνω από τα παιδιά από μικρή ηλικία για να τα
αγκαλιάσουν με στοργή (και όχι να επιτρέπουν τη χρήση κινητού συνεχώς στο χέρι) να τα
νουθετήσουν για το καλό ή το κακό , το πρέπον ή το απρεπές , το κοινωνικό ή αντικοινωνικό
, τον σεβασμό προς τον άλλο τότε τι περιμένουν; Παιδιά δίχως όρια σημαίνει
καταστροφή. Παιδιά δίχως όρια, δίχως ιδανικά, δίχως στόχους, δίχως αυτοπεποίθηση θα
γίνουν αύριο μέλη μιας συμμορίας ανηλίκων κλεπτών, ληστών, βιαστών ή οτιδήποτε
άλλο για να αποδείξουν ότι μπορούν να κάνουν Ο,ΤΙ ΤΟΥΣ ΓΟΥΣΤΑΡΕΙ!!
Πρόσφατα, σε ένα Αστυνομικό Τμήμα, δυο νέοι ανήλικοι συλληφθέντες , ομολόγησαν
ξυλοδαρμό και κλοπή κινητού ενός συνομήλικου φίλου τους. Ο Αστυνομικός Διοικητής
τους ρώτησε: Για δώστε μου να δω πως είναι τα δικά σας κινητά ; Τα βλέπει και έκπληκτος
τους λέει: Αφού αυτά κοστίζουν 600 και 700 ευρώ γιατί κλέψατε το κινητό του άλλου που
εκτιμώ πως κοστίζει περίπου 250 Ευρώ;;; Η απάντηση ήταν: Έτσι μας κάπνισε… Θέλαμε να
αποδείξουμε σε άλλους δυνατούς φίλους μας ότι είμαστε κι εμείς ικανοί να κάνουμε ό,τι
μας γουστάρει και όχι μόνο εκείνοι!!!
Πολλές ανάλογες ιστορίες μπορούν να γραφτούν… Ωστόσο η ουσία είναι , πως τα παιδιά
δεν χρειάζονται μόνο υλικά αγαθά και ξερές γνώσεις. Χρειάζονται αυτό λέγεται αγωγή
και όρια αλλά και πνευματική θωράκιση. Μια θωράκιση με ρίζες στον σεβασμό και την
ανιδιοτελή αγάπη στον συνάνθρωπο , στοιχεία που βρίσκονται καταγεγραμμένα και
τεκμηριωμένα μόνο στον δρόμο του Χριστιανισμού. Είναι τούτα το μεγάλο χρέος προς
την νέα γενιά και δυστυχώς οι καθημερινές ανάγκες μας κάνουν να το αμελούμε. Εμείς
πάντως επιμένουμε να προτρέπουμε προς κάθε κατεύθυνση… Κανείς να μη ξεχνά την
ρήση : «Τα νιάτα ειν΄ άτια με ορμή μα θέλουν χαλινάρια…» ΓΟΝΕΙΣ , ΠΑΠΟΥΔΕΣ,
ΔΑΣΚΑΛΟΙ, ΙΕΡΕΙΣ ΑΦΥΠΝΕΙΣΘΕΙΤΕ!!! … Αυτά, για να μη δει κανένας και το δικό του
παιδί ως μέλος σε μια συμμορία ανηλίκων ή σε μια φυλακή αύριο….
