100 μέρες χωρίς υπεραστικά λεωφορεία στη Νότια Χίο.
Αν το έλεγες σε άλλον τόπο, θα νόμιζαν πως μιλάς για ταινία δυστοπίας. Εδώ είναι απλώς… η πραγματικότητα.
Εκατό μέρες όπου μια ολόκληρη περιοχή αντιμετωπίζεται σαν να μην υπάρχει στο νησί.
Όπως σου λένε στα ψιλά γράμματα όταν αγοράζεις κάτι online:
«Οι απομακρυσμένες περιοχές εξαιρούνται».
Μόνο που εδώ δεν μιλάμε για παπούτσια — μιλάμε για ανθρώπους.
Και το πιο εντυπωσιακό;
Κανείς δεν έχει αναρωτηθεί πώς ακριβώς φτάνει ο κόσμος στις δουλειές του, στα σχολεία του, στα ραντεβού του.
Μάλλον πιστεύουν ότι στη Νότια Χίο όλοι έχουν τρία αυτοκίνητα, δύο οδηγούς και έναν γερανό standby.
Γιατί αλλιώς δεν εξηγείται.
Η δικαιολογία «το εξετάζουμε» έχει καταντήσει ανέκδοτο.
Με τόσα που το “εξετάζουν”, το πρόβλημα πρέπει πια να έχει πτυχίο, μεταπτυχιακό και διδακτορικό.
Δεν φταίει η Νότια Χίος.
Φταίει η νοοτροπία του «εντάξει μωρέ, θα βολευτούν».
Αυτή η μαγική ελληνική φράση που έχει γίνει μόνιμη δικαιολογία για τα πάντα — εκτός από όσα αφορούν την καθημερινότητα ανθρώπων που απλά θέλουν… να μετακινηθούν.
Ολόκληρη περιοχή είναι 100 μέρες στον αέρα.
Και κάποιοι συνεχίζουν σαν να είναι φυσιολογικό.
Λες και είναι επιλογή το να μην έχεις πρόσβαση σε βασική συγκοινωνία.
Δεν είναι επιλογή.
Είναι εγκατάλειψη.
Η Νότια Χίος δεν ζητάει χάρες.
Ζητάει αυτό που άλλοι θεωρούν αυτονόητο:
ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ.
Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο.
Και μετά από 100 μέρες, το μήνυμα είναι ξεκάθαρο:
Φτάνει. Όχι άλλη σιωπή. Όχι άλλη κοροϊδία.
Λύση — ΤΩΡΑ.
Αναφέρει σε ανάρτηση της η Αννίκα Τσαγκρή μητέρα μαθητών από τα Αρμόλια:
