ΠΟΥ ΠΑΜΕ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ;
ΠΟΥ ΠΑΜΕ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ;
Μέρα με την μέρα χάνω πάσα ιδέα για το πώς λειτουργούμε όλοι εμείς.
Τα μοντέλα, δυστυχώς, κινούνται καθαρά προσωποκεντρικά και εγωκεντρικά,
καταδεικνύοντας ότι σχεδόν όλοι μας κοιτάμε την πάρτη μας και μετά όλα τα άλλα.
Πώς θα πορευθούμε έτσι αν δεν συνεργαστούμε;
‘Έχουν δημιουργηθεί μπλοκ όπου κάθε φορέας, προσπαθεί να φανεί ότι εκείνος τα κάνει
καλύτερα, ότι εκείνος πρέπει και μπορεί να είναι ο leader χωρίς να λαμβάνει υπόψη του ότι
το μόνο που μπορεί να μας σώσει είναι η συνεργασία.
Παντού εμφανίζονται κλειστές ομάδες που η μια κατηγορεί ή δεν χωνεύει την άλλη.
Κατά τα άλλα η κάθε ομάδα δεν συγκρίνεται με διαφορά με καμιά άλλη…, αφήστε που
κάποιοι παίρνουν αέρα με τις ευλογίες όσων αντιπαθούν τους απέναντι, θεωρώντας τους
εαυτούς τους, παντοκράτορες και μεσσίες.
Αυτά αγαπητοί/ες συμβαίνουν σε καθημερινή βάση εντός των τειχών και αυτή την στιγμή
δυστυχώς, βρισκόμαστε σε τέλμα, σε ένα βάλτο, και προσπαθούμε να αναπνεύσουμε κάτω
από το νερό με ένα καλαμάκι.
Πόσο θα αντέξουμε;
Όλοι θέλουμε να είμαστε πρωταγωνιστές.
Γίνεται;
Μάλλον δεν γίνεται.
Και κάπου εκεί αρχίζει το fighting, ο φαγωμός και από ενότητα… άλλο τίποτα.
Αμέ το άλλο; Tο ντάντεμα μεταξύ ημών. O ένας ευχαριστεί το άλλον και δεν είναι λόγω
ευγένειας.
Διαβάζοντας κάποιος όλες αυτές τις σκέψεις, ίσως μουρμουράει μέσα του «όλα αυτά δεν
αφορούν εμένα».
Δυστυχώς αγαπητές μου και αγαπητοί μου συμπολίτισσες και συμπολίτες , όλα αυτά
αφορούν όλους μας , άλλους πολύ και άλλους λίγο.
Όπως επίσης και ένα άλλο. Η μεταφορά των ευθυνών.
«Μα δεν είναι θέμα του Δήμου, είναι θέμα της Περιφέρειας, δεν είναι θέμα της
Περιφέρειας αλλά Κεντρικής Κυβέρνησης».
Και έτσι καταλήγουμε να πορευόμαστε εντός, εκτός και επί τα αυτά, αν θυμάστε από τα
μαθητικά μας χρόνια.
Ο καταμερισμός των δυνάμεων είναι σίγουρα ο πιο μεγάλος μας εχθρός.
Στηρίζει ο ένας έτσι, ο άλλος αλλιώς, αλλά τα ουσιαστικά αποτελέσματα είναι μηδενικά ή
ελάχιστα.
Νιώθω ότι σχεδόν όλοι είμαστε μικρόψυχοι(υπάρχουν και οι εξαιρέσεις).
Βλέπουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος, και όλα αυτά στο βωμό του «εγώ».
Ο καθένας τα κάνει καλύτερα από τον άλλον.
-Ο Δήμος τα κάνει καλύτερα.
-Όχι η Περιφέρεια τα κάνει καλύτερα.
-Όχι η Κυβέρνηση τα κάνει καλύτερα.
-Όχι η Αντιπολίτευση τα κάνει καλύτερα.
-Λάθος κάνετε, ο Φορέας τα κάνει καλύτερα
-Όχι, εσείς κάνετε λάθος, οι Ξενοδόχοι τα κάνουν καλύτερα, και πάει λέγοντας με όλους
τους εμπλεκόμενους φορείς.
Δημιουργούνται, λοιπόν, τεχνικά στεγανά (που εμείς οι ίδιοι τα συντηρούμε) και αφήνουμε
το χρόνο να περνάει, και να περνάνε οι μήνες και να περνάνε τα χρόνια και οι ευκαιρίες να
χάνονται και τα προβλήματα να μεγαλώνουν με το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας μας να
ασφυκτιά.
Λοιπόν ρε παιδιά, καιρός να αλλάξουμε εκ των έσω, να αλλάξουμε νοοτροπία, να
αφήσουμε πίσω μας, κακίες, έχθρες, αντιπάθειες και να δούμε πως μπορούμε να
πορευτούμε όλοι μαζί.
Αντίθετες απόψεις μπορεί να έχουμε και το βρίσκω φυσιολογικό, αλλά δεν μπορεί, ό,τι
κάνει ο ένας , να τα βρίσκει όλα λάθος ο άλλος.
Δεν ξέρω, ίσως πάντα να υπήρχε αυτή η γάγγραινα, (έχω εμπλακεί με τα κοινά εδώ και 23
χρόνια) αλλά το τελευταίο διάστημα διακρίνω ότι το πρόβλημα αυτό όλο και διογκώνεται.
Η οπτική μπορεί να είναι διαφορετική, αλλά οι κοινά αποδεκτοί στόχοι είναι συγκεκριμένοι.
Επάρκεια νερού, λιμάνι και λοιπά (δεν ξέρω αν θα προλάβω να τα δω ολοκληρωμένα).
Ώρα να σοβαρευτούμε λοιπόν!
Δεν ξέρω ποιος μπορεί να πάρει την πρωτοβουλία για να μονιάσουμε.
Ίσως είναι ρομαντικό και ουτοπικό για κάποιους αλλά ας το προσπαθήσουμε, όχι μόνο για
το νησί μας αλλά κυρίως για όλους μας, για τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας.
Υ.Γ. Το ερέθισμα για αυτή την μικρή τοποθέτηση, μου το έδωσε ο Δήμαρχος λέγοντάς μου
ότι ο Δήμος αποκλείστηκε από κάποια συγκεκριμένη δράση (όχι ότι και ο Δήμος δεν κάνει
τα ίδια).
