[masterslider id=”28″]
Αιγαίο πέλαγος, θάλασσα συνάντησης του απείρου… Της άπειρης αγάπης, του άπειρου κάλλους, του άπειρου χρόνου με τον οποίο συνδιαλέγεται ανελλιπώς και αενάως.
Τόπος που το ανθρώπινο μυαλό ανοίγει, διευρύνεται, οδηγείται σε κόσμους φωτεινούς, τόπος συνάντησης πολιτισμών αρχαίων και νέων.
Κι από κοντά η Λήμνος όπου ακούγεται το Ηφαίστειο σφυρί να χτυπά το αμόνι της ανθρώπινης δημιουργίας και να δαμάζει τη φωτιά.
Εδώ και η Ικαρία που εσαεί υποδέχεται την τρέλα της νιότης του Ίκαρου, την τρέλα του ενθουσιασμού που καταστρέφει, αλλά αξίζει τον κόπο γιατί στόχος είναι να φτάσει κανείς όλο και ψηλότερα, ακόμη πιο πάνω, ν’ αγγίξει τον ίδιο τον ήλιο. Και πώς αλλιώς να γίνει, τι νόημα θα είχε να αποκτήσεις φτερά και να μη μπορείς να πετάξεις όσο το δυνατό ψηλότερα;
Και να και η Λέσβος με τη Σαπφώ της, να υμνεί τον έρωτα, με λέξεις που χάνουν την υπόστασή τους όταν μπαίνουν η μια δίπλα στην άλλη και γίνονται μουσική, μελωδία, ύμνος στον αθάνατο θεό, τον ζωοδότη φτερωτό γιο της Αφροδίτης.
Και τέλος η Σάμος με τον Πυθαγόρα που βρίσκει στη γλώσσα των μαθηματικών την αρμονία του σύμπαντος, που συμπλέκει την υποτείνουσα με τις κάθετες, αναλύοντας των κόσμο στα βασικά του συστατικά, τριγωνίζοντας τα τετράγωνα, κατορθώνοντας το ανέφικτο…
Ναι, το Αιγαίο… Γαλάζιο και λευκό, πνεύμα και ελευθερία!
[masterslider id=”48″]
[masterslider id=”12″]
[DISPLAY_ULTIMATE_SOCIAL_ICONS]
