Η Χίος του σκηνοθέτη Δήμου Αβδελιώδη
Η Χίος της παιδικής μου ηλικίας δεν υπάρχει πια, αλλά από μία άποψη, θα υπάρχει για πάντα, χάρη (και) στο σινεμά. Το 1987, γύρισα την πρώτη μου ταινία, «το Δέντρο που πληγώναμε», που έχουν αποκαλέσει ένα από τα πιο τρυφερά φιλμ ενηλικίωσης του ελληνικού σινεμά και μια ταινία-ύμνο στις αισθήσεις ως μέσα προσέγγισης ενός τόπου.
Γεννήθηκα, λοιπόν, στη Mέσα Διδύμα της Χίου. Πρόκειται για ένα από τα 24 Μαστιχοχώρια, μεσαιωνικά χωριά που χτίστηκαν το 13ο και το 14ο αιώνα. Το χωριό απέχει περίπου 16 χλμ από την πόλη της Χίου. Φυσικά, καλλιεργείται το μοναδικό στον κόσμο μαστιχόδεντρο, ο περίφημος μαστιχοφόρος σχίνος.
Οι ντόπιοι ονομάζουν την Μέσα Διδύμα και «Άσπρα Χώματα», μιας που σε ένα συγκεκριμένο σημείο της κοιλάδας, τα πετρώματα είναι λευκά, παραπέμπουν κάπως σε σεληνιακό τοπίο. Το έχω ξαναπεί με αυτά ή με άλλα λόγια: H Χίος είναι ο τόπος μου και ο τόπος του καθενός, είναι εκείνος που τον έχει πονέσει, αλλά αποτελεί και ένα είδος συμφιλίωσης με τον εαυτό του. Ναι, το πιστεύω: η γενέθλια γη μας μάς σημαδεύει και την σημαδεύουμε κι εμείς.
