Αχ, θάλασσα πλανεύτρα…
Θάλασσα όταν σε θωρώ , πάντα με γοητεύεις
μ’ ένα αδιάκοπο χορό , πάντα με σαγηνεύεις.
Φοράς το μπλε σου το φουρό , νυχθημερόν λικνίζεσαι
με οποιοδήποτε καιρό , στο είναι μας , χαρίζεσαι.
Από τον ήλιο λούζεσαι κι αστράφτεις με φεγγάρι
είσ΄ ένα γέννημα Θεού που ΄χει μεγάλη χάρη.
Είσαι νεράιδα μυθική ,που τρέχει στ΄ακρογιάλι
και προκαλεί μέσ΄ το μυαλό, γαλήνη ή και ζάλη.
Φυσά βοριάς και φέρνει σου κύματα αφρισμένα
χιλιάδες άσπρα πρόβατα πάνω σου κεντημένα.
Φυσά Νοτιάς μα πάλι εσύ, ποτέ σου δεν κοπάζεις
βλέπω πώς στροβιλίζεσαι κι ακούω αναστενάζεις.
Χάνομαι μέσ΄ της όψης σου την απεραντοσύνη
και προσπαθώ ν’ αντιληφτώ το βάθος σου τί κρύβει.
Κοιτάζοντας τα σπλάχνα σου, με ψάρια ΄ναι γεμάτα
τρέφουν ολάκερη τη Γη , γέροντες μα και νιάτα.
Ξανακοιτάζω στο βυθό , μα βλέπω παλληκάρια
αυτά που εσύ τα ρούφηξες μαζί με τα καράβια…
Ευθύς το βλέμμα μου γυρνά, τον ουρανό αγναντεύει
για τους πνιγμένους , το έλεος του Ύψιστου γυρεύει..
Γυρνώ στην επιφάνεια. Καράβια , ναυτικοί
ισορροπούν επάνω σου κάνοντας προσευχή.
Καλούν Χριστό και Παναγιά, βοήθεια να δώσει
τον Άγιο Νικόλαο φωνάζουν να τους σώσει.
Θάλασσα να ΄σαι ήρεμη κι όχι φουρτουνιασμένη
να σκέφτεσαι και τον γονιό , τον γιό του περιμένει …
Είσαι πλανεύτρα θάλασσα , να ΄σ αρνηθώ δεν θέλω
απ΄ του Βροντάδου τις αυλές , θέλω εσέ να βλέπω…
Κι όταν θα πάω πια αλλού , στη Γη να μην πατάω
θέλω να ΄χει παράθυρο, εσένα να κοιτάω.
Χίος, 18-5-2025
Ιάκωβος Γ. Μπριλής
Συν/χος μαθηματικός.
