Στο Πυργί, κάθε σπίτι είναι ένας καμβάς.
Άσπρο και μαύρο μπλέκονται σε γεωμετρικά σχέδια.
Ο ήλιος παίζει με τις σκιές και τα χρώματα γράφουν έντονα.
Κι εμείς πότε βλέπουμε το φως και πότε τη σκιά.
Για κάποιους, το μαύρο είναι βάρος· για άλλους, γη που γεννά. Το άσπρο μπορεί να είναι καθαρότητα ή κενό.
Η ομορφιά γεννιέται στη συνύπαρξη, όχι από την ομοιομορφία — από το πώς τα αντίθετα στέκονται μαζί, πλάι-πλάι, και φτιάχνουν κάτι μοναδικό.
Ελεύθερα να υπάρχουν.
Κάποιοι, όπου κι αν σταθούν, ψάχνουν μόνο τη μουντζούρα λες και φοβούνται να δουν την εικόνα ολόκληρη.
Ίσως γιατί αν τη δουν, θα καταλάβουν πως το άσχημο που βλέπουν παντού… δεν βρίσκεται κάπου έξω.
Η βόλτα μου στο Πυργί μου θύμισε πως η αρμονία κρύβεται σε μοτίβα που φτιάχνουν όλα όσα δεν μοιάζουν.
Γιατί είμαστε όλοι ξεχωριστοί.
