Έπεσε ο Φέγγαρος μες τόν Πήγαδο

Λέμε πολλές φορές μια φωτογραφία ίσον χίλιες λέξεις…

Η σημερινή όμως φωτογραφία μόλις την αντίκρυσμα στο διαδίκτυο  με τα παιδιά να σκύβουν στο πεζούλι και να βλέπουν την αντανάκλαση του φεγγαριού από ψηλά μου άναψε φωτιές στο μυαλό και την φαντασία μου !

Μου θυμίζει τις καθημερινές εσπερινές και νυχτερινές βεγγέρες που γίνονταν εναλλάξ μεταξύ των φιλικών και συγγενικών οικογενειών γύρο από το τραπέζι με την λάμπα πετρελαίου γιατί δεν υπήρχε ακόμη το ηλεκτρονικό ρεύμα… έφθασε μετά το 1957 στο χωριό και μάλιστα είμαστε από τους τυχερούς που είχαμε τότε ως προστάτη τον Γεώργιο Σταγκούλη πρώτο πρόεδρο και ιδρυτή της Ένωσης Μσστιχοπαραγωγών Χίου από το 1938 που ενεργούσε για το καλό και δημιουργικό συμφέρον της Καλλιμασιάς και μας ήρθε τόσο σύντομα όπως του οφείλονται και πολλά έργα όπως π.χ.και το Γυμνάσιο της εποχής.

Γύρω από το τραπέζι μ’ επάνω στρωμένο με σούμα ή ρακί ή ούζο με σύκα και στραγάλια με παστελαριές και αμύγδαλα ακόμη και τζίτζεφρα και ανάλογα την περίπτωση και μεζεδάκια ήταν καθισμένα όλα τα μέλη της οικογένειας και άκουγαν τα διάφορα ανέκδοτα… παροιμίες, παραμύθια, ιστορίες, πραγματικά γεγονότα της ζωής της παλιάς εποχής αλλά καί πόλους μύθους και μυθοπλασίες που φρόντιζαν οι πλέον επιτύδιοι μυθομανείς και μυθοπλάστες να σερβίρουν στον περίγυρο της παρέας !

Θυμάμαι το τί γέλιο κάναμε τα μικρά παιδιά όταν ακούσαμε την ιστορία ή μυθολογία ή μυθοπλασία από τα χείλη ενός μεγάλου γέροντα με χιούμορ και θυμοσοφία εγώ θα έλεγα ο αγνός απλός φιλόσοφος της εποχής όταν μας εξιστόρησε τα γεγονότα : ” Όπως έλεγε ήταν Αύγουστος μήνας με την φαγγαράδα ολόλαμπρη η λεγόμενη Πανσέληνος του Αυγούστου , η εποχή της καλλιέργειας της Μαστίχας κέντημα ή μάζεμα αν ήταν στο τέλος του μήνα ” τότε λόγω της μεγάλης ζέστης ξυπνούσαν όλες οι οικογένειες μικροί και μεγάλοι γέροντες και μεσήλικες και μικρά παιδιά από τα μαύρα χαράματα σχεδόν σκοτάδι εάν δεν είχε φεγγάρι για να πάνε στά χωράφια στους Σχίνους και επέστρεφαν πριν αρχίσει να λιλιρίζει  ο ήλιος και η ζέστη ήταν ανυπόφορη λίγο πριν το μεσημέρι! Μόλις περνούσαν από το πηγάδι γέμιζαν τις στάμνες και τα μπουρμπούλια με νερό που το ανέσυραν με τον κουβά ή όπως το ονομάζαμε στο χωριό την σύκλα για να το έχουν δροσερό για να ξεδιψάσουν μετά το κολατσιό !

Τώρα τί ήταν το κολατσιό : έπαιρναν συνήθως μαζί τους το ζυμωμένο χωριάτικο ψωμί και λίγο κατσικίσιο τυρί ή ελιές γιατί τα υπόλοιπα τα είχαν στο χωράφι από τους μπαξέδες και τα μποστάνια που είχαν φυτέψει !

Άνυδρα ντοματάκια, ξυλάγγουρα, πεπόνια και καρπούζια και ότι άλλο είχαν !

Άλλωστε δεν χρειάζοταν πολλά πράγματα απλές διαδικασίες και ολιγαρκείς έστω και λίγη σούμα!

Καθώς μια Αυγή με πανσέληνο στα Αρμόλια αναφέρθηκε η ιστορία πήγε να ρίξει τον κουβά μες το πηγάδι ένα ξύπνιο ξεφτέρι της εποχής βλέπει το φεγγάρι να αντανακλά μες το νερό και άρχισε να φωνάζει συγχωριανοί ελάτε να δείτε ” ο Φέγγαρος έπεσε μες τον Πήγαδο ” ούτε Λολού το πεις έτρεξαν όλοι μαζί να δούνε τον Φέγγαρο που έπεσε μέσα στο πηγάδι δίχως να σκεφτεί κανείς να κοιτάξει στον ουρανό !

Και τώρα τι θα κάνουμε για να βγάλουμε το Φέγγαρο μέσα απ’τον Πήγαδο ; Και αμέσως ήρθε η μεγάλη ιδέα να πάνε να φέρουν το τσιγγέλι ή όπως το έλεγαν τα χρόνια εκείνα την πολυποδού ήταν πολλά τσιγγέλια μαζί σε μια στρογγυλή βάση … το έδεσαν με ένα σχοινί και το έριξαν μες το πηγάδι για να το τραβήξουν έξω από το νερό για να μην πνιγεί ο Φέγγαρος ο λαμπρός !

Το τσιγγέλι έμπλεξε σε μια πέτρα , γιατί τα πηγάδια ήταν κτισμένα με ξερολιθιές και όταν άρχισαν να τραβήξουν το σχοινί υπήρχε μεγάλη αντίσταση !

Άντε ρε παιδιά ελάτε όλοι μαζί να τραβήξουμε γιατί είναι πολύ βαρύς κι ασήκωτος ο Φέγγαρος !

Και καθώς τραβούσανε όλοι μαζί το σχοινί από το πολύ ζόρι κάποια στιγμή το σχοινί έσπασε απότομα και έπεσαν όλοι μαζί ανάσκελα ο ένας πάνω στον άλλο και αμέσως ακούστηκε με μια φωνή μόλις είδαν το φεγγάρι στον ουρανό :

Για κοιτάξτε που τον πετάξαμε ρε παιδιά τον Φέγγαρο μέχρι τον ουρανό !

Υπάρχουν πολλές ιστορίες και παραμύθια και διαφορετικά συμβάντα γύρο από τον Φέγγαρο μέσα στον Πήγαδο !

Αυτή είναι μια από τις πολλές ιστορίες και παραμύθια που κάθε βράδυ λέγονταν γύρω από το τραπέζι τις βεγγέρες της εποχής για να περνάει η ώρα και για να μην κάνουν πολλά παιδιά γιατί τα χρόνια εκείνα το λιγούδι του ζευγαριού ήταν το Κοκό !

Καλό ξημέρωμα με αγάπη και Αισιοδοξία !

Λευτέρης Πυκνής Μαλλιάς Καλλιμασιωτης