Γιάννης Μακριδάκης, ένας άνθρωπος που νοιάζεται για τη Χίο
Κυβερνήτες σε μία ουτοπική κοινωνία θα έπρεπε να είναι οι καλλιτέχνες.
Ζωγράφοι, χορευτές, ηθοποιοί, μουσικοί και ποιητές μας ταξιδεύουν στο όνειρο, μας
προσφέρουν το εφαλτήριο για να καταλάβουμε τον κόσμο και τον εαυτό μας, το
κλειδί για την πραγματικότητα και τη φυγή από αυτήν.
Ο Γιάννης Μακριδάκης το καταφέρνει μέσα από τις σελίδες των βιβλίων του, τη
διάσωση των τεκμηρίων του τόπου μας, τα πολιτιστικά εργαστήρια που συντονίζει
και την παρεμβατική αρθρογραφία του. Με εντιμότητα και συνέπεια, διότι μπορεί
όλοι να αλλάζουμε, αλλά οι αλλαγές του Μακριδάκη είναι επουσιώδεις: δεν καπνίζει
πλέον και δεν τρώει κρέας. Στα υπόλοιπα παραμένει ίδιος. Το αυτοκίνητό του είναι
πάντα γεμάτο σημειωματάρια, χάρτες, πυξίδες, όλα τα σύνεργα του ιστοριοδίφη,
χωρίς κασετόφωνο ίσως εφόσον χρησιμοποιεί κινητό τηλέφωνο για τις ηχογραφήσεις
και σήμερα με επιπλέον φορτίο τα αγροτικά εργαλεία. Ψάχνει σε συγγράμματα και
τοποθεσίες σκηνικά για μία νουβέλα, όπως έψαχνε να αποτυπώσει παλαιότερα την
Ιστορία της Χίου. Δείχνει ένα ουσιαστικό ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπό του,
ακούει και αφουγκράζεται τον συνομιλητή του, ανεξάρτητα με το πνευματικό επίπεδο
ή την κοινωνική τάξη του. Αποδεικνύεται πάντα έξοχος οργανωτής εκδηλώσεων,
όπως υπήρξε αξεπέραστος εμπνευστής συντακτικών ομάδων. Διαθέτει μία
ενθουσιώδη ορμή σε κάθε νέο εγχείρημά του.
Ο Μακριδάκης με την έκδοση των 56 τευχών του περιοδικού Πελινναίο και των 27
Τετραδίων Μνήμης δημιούργησε μια σύγχρονη εγκυκλοπαίδεια για τη Χίο, σε μία
μοναδική προσπάθεια που έγινε έναν αιώνα μετά την Ιστορία της Χίου του Ζολώτα
και τις εκδόσεις του Αργέντη. Οι έρευνές του για το Πελινναίο, μεταξύ των κειμένων
σημαντικών αρθρογράφων και με το καλαίσθητο lay-out το οποίο ήταν δικό του έργο
και που θα έπρεπε να αντιγράψουν πολλοί γραφίστες, μας χάρισαν μοναδικές
ιστορίες για τον τελευταίο μεταλλωρύχο της Κεράμου, τον ραβδοσκόπο στους
Ολύμπους, το καζάνισμα της σούμας, τη Σουλτάνα του Αγρελωπού στα Καμπιά,
αλλά και τις πιο σκωπτικές για τους δημοτικούς οίκους ανοχής, το λιμανάκι του
Καυλωμένου και τον Ξεκωλομένο Φάραγγα.
Τα δεκαπέντε βιβλία του, μεταξύ των οποίων ξεχωρίζω το αστυνομικό θρίλερ του
Ανάμιση Τενέκε, την τρυφερή Δεξιά Τσέπη του Ράσου, τον γλυκό και πικρό Ήλιο με
Δόντια, το χειμαρρώδες Λαγού Μαλλί, και το δηκτικό Αντί Στεφάνου τον καταξίωσαν
σαν πεζογράφο και τον οδήγησαν στην εκλεκτή οικογένεια της Εστίας. Σε αντίθεση
δε με τους επιφανείς Ανθρώπους των Γραμμάτων με καταγωγή από τη Χίο (Κοραή,
Ροΐδη, Σουρή και Ψυχάρη) ο Μακριδάκης γεννήθηκε στο νησί! Επιμένει να ζει στη
Χίο και νοιάζεται γι’ αυτήν.
Την πληθωρική αρθρογραφία του διακρίνει η αγωνία για τη διάσωση των
πολιτιστικών αγαθών και το μέλλον της φυσικής αλυσίδας, για θέματα κοινώς
αποδεκτά αλλά και για άλλα φαινομενικά ασήμαντα, όπως οι κοίτες των χειμάρρων,
τα έλη των εντόμων και το αστικό πράσινο. Στη μάχη του οι αντίπαλοι μερικές φορές
ανήκουν στο δημοτικό συμβούλιο. Γιατί λοιπόν ο Μακριδάκης να μην είναι
καλύτερος από τους άλλους;
Ο Μακριδάκης, περισσότερο από ταλαντούχος συγγραφέας, ωραίος άνδρας, ευφυής
μαθηματικός και ηγετικός συντονιστής ομάδων είναι ένας καλός άνθρωπος.
Η λιτότητα του τρόπου ζωής του και η αδιαφορία του για οιοδήποτε προσωπικό
όφελος και οικονομική απολαβή έρχεται σε αντίθεση με τον πλούτο των
ενδιαφερόντων του και το horror vacui του πνευματικού κόσμου του. Ο Μακριδάκης
χαίρει του θαυμασμού ενός απαιτητικού κοινού στον ταλανιζόμενο χώρο της
ελληνικής λογοτεχνίας. Κέρδισε τον εκτίμηση των πολυάριθμων συνεργατών του και
την εμπιστοσύνη των χορηγών του περιοδικού, οι οποίοι συγκαταλέγονται ανάμεσα
στους πιο έγκριτους συμπολίτες μας. Ο κόσμος αγκάλιασε από την πρώτη στιγμή το
Πελινναίο και ακολούθησε με αγάπη το Κέντρο Χιακών Μελετών, τα Λογοτεχνικά
Εργαστήρια, το Επιμελητείον Περιβάλλοντος και Πολιτισμού Χίου, την Ομάδα
Προφορικής Ιστορίας Χίου καθώς και τον ίδιο και τις πολιτιστικές εξάρσεις του.
Διότι ο Μακριδάκης, ακόμα και όταν ασχολείται με την πολιτική, δημιουργεί
πολιτισμό.
Αισθάνομαι περήφανος όταν λέω πως είμαι από τη Χίο και το πρώτο πράγμα που
με ρωτούν είναι αν ξέρω τον Γιάννη Μακριδάκη. Γιατί μπορώ να απαντήσω: ναι,
είναι καλός φίλος.
Βασίλης Αγιαννίδης
