Σχολεία στο έλεος της πανδημίας

[masterslider id=”28″]

Σχολεία στο έλεος της πανδημίας

Με την επανέναρξη των σχολείων όλοι αναμέναμε την υπουργική απόφαση για τον
τρόπο λειτουργίας τους, τα μέτρα που θα παρθούν από την πολιτεία αλλά και το πρωτόκολλο
που αναφέρεται στη διαχείριση κρουσμάτων COVID-19, ώστε τα σχολεία να αποτελούν ένα
ασφαλές περιβάλλον τόσο για τους μαθητές και κατ’ επέκταση τις οικογένειές τους, αλλά
και για τους εκπαιδευτικούς και το λοιπό προσωπικό που προσφέρει τις υπηρεσίες του στο
σχολείο (υπεύθυνος κυλικείου, προσωπικό καθαριότητας κλπ).
Στα σχολεία μας τηρείται με ευλάβεια το πρωτόκολλο γύρω από τον COVID-19 και οι
σύλλογοι αλλά και ο καθένας ατομικά έχουν πάρει, όλα τα απαραίτητα μέτρα, όπως αυτά
ορίζονται, αντιλαμβανόμενοι το μερίδιο της ατομικής ευθύνης που έχουμε ως εκπαιδευτικοί
αλλά και πολίτες μιας χώρας που πλήττεται από την πανδημία.
Παρόλα αυτά, με αφορμή περιστατικά που παρουσιάστηκαν σε σχολεία του νησιού τις
τελευταίες μέρες, θα θέλαμε να θίξουμε ορισμένα σημεία που θεωρούμε ότι χρήζουν
ιδιαίτερης προσοχής γύρω από το πρωτόκολλο διαχείρισης των κρουσμάτων COVID -19,
καθώς και τη στάση της πολιτείας απέναντι στην «οχύρωση» της εκπαιδευτικής κοινότητας
από τον ιό.
 Ζητήσαμε σαν κλάδος επανειλημμένα να γίνονται επαναλαμβανόμενα τεστ για
κορωνοϊό στα σχολεία σε εκπαιδευτικούς και μαθητές. Το υπουργείο αρνείται μέχρι και
σήμερα να το δεχθεί θεωρώντας το χώρο του σχολείου ασφαλή. Τα αποτελέσματα δυστυχώς
ήρθαν να διαψεύσουν αυτούς τους ισχυρισμούς. Έτσι στο νησί μας μετά τα περιστατικά με
θετικά κρούσματα στην εκπαιδευτική κοινότητα είχαμε σαν συνέπειες: κλείσιμο τμημάτων
και τάξεων, αποχή από τα μαθήματα μαθητών σε σχολεία με προτροπή του Συλλόγου γονέων
ή και μη, κατάληψη σχολείου και σχολεία τα οποία προσπαθούσαν από μόνα τους να βρουν
λύση για να διενεργηθούν δωρεάν τεστ στους εκπαιδευτικούς τους προσφεύγοντας σε
ιδιώτες γιατρούς-κηδεμόνες μαθητών τους, τους οποίους από καρδιάς και ευχαριστούμε
θερμά. (Για τους μαθητές φυσικά δε γίνεται λόγος!). Η πολιτεία που ήταν; Απούσα!
Κι αν κάποιο σχολείο δεν είχε τη δυνατότητα να βρει ιδιώτη γιατρό; Οι εκπαιδευτικοί
θα έπρεπε να πληρώσουν για rapid ή μοριακό τεστ από την τσέπη τους προκειμένου να
πιστοποιήσουν ότι είναι υγιείς; Οι Σύλλογοι διδασκόντων θα πρέπει να βρίσκονται σε
αναζήτηση ιδιωτών γιατρών ή θα έπρεπε να έχει μεριμνήσει η πολιτεία για αυτό;
 Τα Ειδικά Σχολεία, τα οποία λειτουργούν δια ζώσης, έχουν αφεθεί στο έλεος της
πανδημίας, χωρίς τη λήψη πραγματικών προστατευτικών και προληπτικών μέτρων και παρά τις
κραυγές απελπισίας εκπαιδευτικών,  και γονέων. Απόδειξη; Το άκουσμα της θλιβερής είδησης
απώλειας μαθητή Ειδικού σχολείου στην Αττική από covid. Τι κι αν ο εμβολιασμός του
προσωπικού των Ειδικών Σχολείων μπήκε σε προτεραιότητα; Η διαδικασία έχει παγώσει στη
δήλωση συμμετοχής, χωρίς να υπάρχει καμία άλλη ενημέρωση.

 Επίσης είναι γνωστό ότι στην περίπτωση που νοσήσει γονέας μαθητή/τριας του
σχολείου, τότε το πρωτόκολλο προβλέπει την 14ήμερη παραμονή του παιδιού στο σπίτι,
χωρίς να του γίνει τεστ για πιθανή μόλυνσή του. Με άλλα λόγια, ένα παιδί, εκτίθεται στον ιό
λόγω του ασθενούς γονέα με την παραμονή του στο σπίτι επί 14 ημέρες, χωρίς να γνωρίζει
κάποιος αν τηρούνται όλα τα μέτρα ασφαλείας, λόγω αντικειμενικών δυσκολιών (πχ. έλλειψη
διαφορετικών χώρων) . Αυτό το παιδί λοιπόν, αφού δεν έχει συμπτώματα, όσο γνωρίζουμε
φυσικά, επιστρέφει στο τμήμα του, χωρίς να γίνει καν ένας προληπτικός έλεγχος.
Πώς εμείς ως εκπαιδευτικοί μπορούμε να εγγυηθούμε για την ασφάλεια των
υπολοίπων μαθητών; Πώς επίσης μπορούμε να αποφύγουμε τυχόν στοχοποίηση του παιδιού
από τα υπόλοιπα και τις οικογένειές τους για ένα θέμα τόσο ευαίσθητο;
Γιατί δεν τηρείται ένα ενιαίο πρωτόκολλο για όλα τα σχολεία της χώρας;
Είναι αυτονόητο ότι οι μαθητές/τριες, αλλά και οι εκπαιδευτικοί, έχουν οικογένειες και
στενές επαφές με άλλους ανθρώπους, είναι φυσικό το σχολείο να μη θεωρείται –όπως
ισχυρίζεται το ΥΠΑΙΘ- ένα αποστειρωμένο περιβάλλον όπου ο ιός μένει εκτός. Αν θέλουμε να
θεωρείται ο χώρος του σχολείου ένα ασφαλές περιβάλλον, τότε είναι αναγκαίο να γίνεται
συστηματικός επιδημιολογικός έλεγχος, ενδελεχής ιχνηλάτηση επαφών, συχνές
απολυμάνσεις στους χώρους και διενέργεια περιοδικών προληπτικών τεστ σε μαθητές/τριες
και εκπαιδευτικούς.
Έπειτα από τα παραπάνω, ακολουθεί το τελευταίο ερώτημα: όταν η ατομική ευθύνη,
αλλά και η ευθύνη ενός θεσμού, όπως αυτός του σχολείου, στο επίπεδο της πρόληψης,
εξαντλεί το πλαίσιο των δυνατοτήτων του, μήπως εκεί είναι το σημείο που ξεκινά
επιτέλους η ευθύνη της πολιτείας;

Δυστυχώς όμως μέχρι σήμερα απουσιάζει!!!

ΕΛΜΕ ΧΙΟΥ

Για το Δ.Σ.

Ο Πρόεδρος Ο Γ. Γραμματέας
Σταυρινούδης Σταύρος Πρωάκης Δημοσθένης

[masterslider id=”48″]

[masterslider id=”12″]

[DISPLAY_ULTIMATE_SOCIAL_ICONS]