[DISPLAY_ULTIMATE_SOCIAL_ICONS]
[masterslider id=”28″]
ΔΥΟ “ΑΣΗΜΟΙ” ΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ ΤΟΥ “ΣΑΡΑΝΤΑ”
του Αριστείδη Ζαννίκου
Τούτες οι λίγες “γραμμές μνήμης” γράφονται προμεσημβρινές ώρες της Τετάρτης 28 Οκτωβρίου
2020. Η Πατρίδα μας, γιορτάζει σήμερα την 80η επέτειο από την έναρξη του Ελληνοϊταλικού
πολέμου. Γιορτάζει, όχι όπως κάθε χρόνο αλλά με έναν ιδιόμορφο τρόπο (λόγω κορωνοϊού) και υπό
συνεχείς και ιταμές πιέσεις που μας ασκεί η Τουρκία του εγωπαθή και φιλόδοξου νεοσουλτάνου
Ερντογάν.
Κάποιες αναφορές (πρωϊνής τηλεοπτικής εκπομπής) στην ηρωϊκή και νικηφόρα αντίσταση των
“ρακένδυτων” Ελλήνων κατά των πολυάριθμων και πάνοπλων Ιταλικών στρατευμάτων του
φασίστα δικτάτορα Μουσολίνι, μου φέρνουν στο μυαλό κάποια ρήση διανοούμενου που είχα
διαβάσει προ ετών. Ιδού το νόημα των λόγων του:
“Πολεμιστής και, εν δυνάμει, ήρωας δεν γεννιέται κανείς, γίνεται υπό την πίεση της ανάγκης”.
΄Οσο σκέπτομαι αυτά τα λόγια, μου έρχεται κατά νου (ως επιβεβαίωση αυτών ) η περίπτωση δύο
“ΑΣΗΜΩΝ” (δηλαδή αφανών) Βρονταδούσων πολεμιστών του “ΣΑΡΑΝΤΑ”.
Ναυτικός ο ένας, στεριανός ο άλλος, δεν σε “έπειθε” η όλη πορεία της ζωής τους, (κυρίως η
επαγγελματική) ότι “είχαν τα κότσια και το τσαγανό” να γίνουν μαχητές στα αφιλόξενα, χιονισμένα
βουνά του Αλβανικού μετώπου.
Αν και σπουδαίος και ονομαστός μηχανικός στα καράβια ο συγχωρεμένος μαστρο Γιώργης
Ζαννίκος, (ο πατέρας μας), δεν τόλμησε ποτέ να πάρει το δίπλωμα του πρώτου, προφανώς διότι δεν
επιθυμούσε να φορτωθεί τις ευθύνες αυτής της θέσης. Μια ζωή Διάκος στην Ερειθιανή (εκκλησία
του Βροντάδου) ο αείμνηστος Σωτήρης Αγγελίδης, δεν δέχτηκε ποτέ τις προτροπές των, εκάστοτε
Μητροπολιτών Χίου, να τον χειροτονήσουν Ιερέα. Του αρκούσε, ως Ιερωμένου, η βολική “δεύτερη
θέση”.
Κι όμως, οι δύο αυτοί απλοί, καθημερινοί και πράοι Βρονταδούσοι, μαζί με χιλιάδες ομοίους τους
από κάθε γωνιά της Ελλάδας, βρέθηκαν, από τη μιά στιγμή στην άλλη, να πολεμούν υπό ΑΚΡΩΣ
ΑΝΤΙΞΟΕΣ συνθήκες και να ΝΙΚΟΥΝ τις (δήθεν ανίκητες) σιδερόφρακτες και πάνοπλες Ιταλικές
Δυνάμεις. Είναι χαρακτηριστικό το περιστατικό που-νομίζω-αξίζει να διηγηθώ σήμερα, μιάς και το
καλεί η μέρα και η περίσταση.
Ο Γιώργης και ο Σωτήρης, ως Βρονταδούσοι φίλοι, ήταν πάντα μαζί στο Μέτωπο, επαληθεύοντας
έτσι τη ρήση ότι “οι Χιώτες πάνε δυό-δυό”. Κάποια μέρα, ο Διοικητής τους, εν όψει επικείμενης
κρίσιμης μάχης, τους έδωσε εντολή να μεταβούν με προσοχή σε κοντινή περιοχή προκειμένου να
φέρουν πρόσθετα κιβώτια με σφαίρες. Λίγη ώρα αφ' ότου ξεκίνησαν την δύσκολη και άκρως
επικίνδυνη αποστολή, έγιναν αντιληπτοί από τους Ιταλούς τα σφοδρά πυρά των οποίων, ανάγκασαν
τους δυό φίλους να πέσουν σε παρακείμενο μικρό ρυάκι (ξεροπόταμο) μήπως έτσι σωθούν.
Κατά την διήγηση του πατέρα μου ο Σωτήρης, ψιθυριστά, με ικεσίες προς την Παναγία
Ερειθιανή, ζητούσε να “κάνει το θαύμα Της”, να τους γλυτώσει από το θάνατο και εκείνος (ο
Σωτήρης), εις ανταπόδοση, θα Της αφιέρωνε δια παντός τη ζωή του.
΄Οντως ,το θαύμα έγινε και ο Σωτήρης, γυρνώντας από το Μέτωπο, έγινε Ιεροδιάκονος,
υπηρετώντας πιστά,ταπεινά και χωρίς άλλες φιλοδοξίες την Παναγία Ερειθιανή όλη την υπόλοιπη
ζωή του, ασκώντας παράλληλα (για λόγους βιοπορισμού) και το επάγγελμα του μαραγκού
(ξυλουργού).
Αν, πέραν των προαναφερθέντων, κάτι άλλο (σχετικό) είναι άξιο μνείας, είναι ότι, ο
συγχωρεμένος ο πατέρας μας, ο μαστρο Γιώργης, έχοντας αποφοιτήσει από την τότε ονομαστή
Σχολή μηχανικών του Πειραιά τον “ΠΡΟΜΗΘΕΑ” και ακολουθώντας το ναυτικό επάγγελμα, ήταν
φυσικό να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία στο Πολεμικό Ναυτικό. Όντως, εκεί τον
κατέταξαν και μάλιστα ως ναύτη-μηχανικό στο θρυλικό θωρηκτό “ΑΒΕΡΩΦ”. Για κακή του τύχη
όμως, το “ΑΒΕΡΩΦ”, μαζί με άλλα πλοία ,το έτος 1935, στασίασε κατά της τότε Κυβέρνησης του
Παναγή Τσαλδάρη και υπέρ του Ελευθερίου Βενιζέλου.
Το Κίνημα εκείνο, όπως είναι γνωστό, απέτυχε, με φυσική συνέπεια να τιμωρηθούν όχι μόνο οι
Κυβερνήτες των πλοίων και οι αξιωματικοί που τους στήριξαν αλλά και τα απλά μέλη των
πληρωμάτων τους!
Κάπως έτσι, ο πατέρας μας, βρέθηκε να υπηρετεί το υπόλοιπο της θητείας του στα Τρίκαλα, σε
Μονάδα του Στρατού Ξηράς, για να ακολουθήσει η συμμετοχή του στον πόλεμο του Αλβανικού
Μετώπου αρχικά και, στη συνέχεια, μετά την εισβολή των Γερμανών, να συνεχίσει να υπηρετεί στη
Μέση Ανατολή, σε Μονάδα επισκευής και συντήρησης αυτοκινήτων και μοτοσυκλετών των εκεί
Συμμαχικών Δυνάμεων, συμπληρώνοντας συνολική στρατιωτική θητεία κάτι λιγότερο από εφτά (7)
χρόνια !!
Τα παραπάνω, δεν τα έγραψα μόνο ως οφειλόμενη τιμή στη μνήμη επωνύμων και ανωνύμων
(ΑΣΗΜΩΝ) προγόνων που πολέμησαν γενναία τόσο στον πόλεμο του “ΣΑΡΑΝΤΑ” όσο και επί
χρόνια, μετά απ' αυτόν, μέχρι την ήττα των Δυνάμεων του Άξονα, αλλά και ως αναγκαία υπόμνηση
ότι, όπως και τότε, έτσι και τώρα που οι κίνδυνοι εξ ανατολών είναι υπαρκτοί, θα πρέπει να
“στρατευθούμε” όλοι, μικροί-μεγάλοι, καθένας με τον τρόπο και τις δυνάμεις του για τη ΣΩΤΗΡΙΑ
ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ.
Προσωπικά είμαι πεπεισμένος ότι, αν οι περιστάσεις το απαιτήσουν, αυτό που έπραξαν το δίδυμο
Γιώργη και Σωτήρη και χιλιάδες επώνυμοι και ανώνυμοι Έλληνες το 1940, αυτό ακριβώς θα
πράξουν ακόμη και νέοι μας που, σήμερα, “στραβομουτσουνιάζουν” και δείχνουν να
δυσανασχετούν αν η θητεία τους στο Στρατό αυξηθεί κατά λίγους μήνες.
Μπορεί να έχουμε μάθει όλοι (μικροί-μεγάλοι) στη “βολή και ησυχία” μας, μπορεί να
χαρακτηριζόμαστε “παρτάκηδες” και “καλοζωϊσμένοι” όμως, αν η ανάγκη το επιβάλει ξανά, οι
σημερινοί “νέοι της καφετέριας” μπορεί και θα είναι οι αυριανοί πολεμιστές και, κάποιοι εξ αυτών,
οι νέοι ΗΡΩΕΣ.
Μακάρι βέβαια αυτό να μη χρειασθεί να γίνει ποτέ, όμως, ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙ τί
“ΤΕΞΕΤΑΙ Η ΕΠΙΟΥΣΑ” δηλαδή “τί “ΜΑΣ ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ”.
Και του χρόνου με υγεία τέτοια μέρα ώστε να γιορτάσουμε και τα 200 χρόνια από την έναρξη της
Ελληνικής Επανάστασης του 1821 όπως αρμόζει.
[masterslider id=”48″]
[masterslider id=”8″]
[masterslider id=”12″]
