[hsas-shortcode group=1″” speed=”10″ direction=”left” gap=”50″]
[masterslider id=”54″]
[masterslider id=”46″]
[masterslider id=”12″]
Στ
Διδάσκοντας Νεοελληνική Λογοτεχνία στη
Γ’ Γυμνασίου, ανακαλύπτουμε μικρά, εκκολαπτόμενα συγγραφικά ταλέντα! Αναφέρει σε ανάρτηση του το 2ο γυμνάσιο Χίου:
Απολαύστε το κείμενο της
Ευγενίας – Μαρκέλλας Κονταξάκη από το Γ3!
Διαθεματική Δραστηριότητα
Κι ενώ στεκόμουν και καμάρωνα εκείνο το βαθυγάλανο μεταξωτό φόρεμα με τις ανάλαφρες σούρες σε μια βιτρίνα της Ερμού, η ματιά μου συναντήθηκε με μια άλλη, καστανή, ζεστή, σα ζωγραφισμένη στο τζάμι του μαγαζιού, έκπληκτη, απορημένη μα συνάμα και οικεία.
Ήταν 20 Δεκεμβρίου του 2053 και στην αγορά ξεχυνόταν μια λαοθάλασσα. Μικροί και μεγάλοι, ηλικιωμένοι, παιδιά, φοιτητές, άνθρωποι ντυμένοι γιορτινά, άλλοι με στολές αστείες κι άλλοι με ενδυμασίες επίσημες. Άνθρωποι που φαίνονταν συντηρητικά ντυμένοι κι άλλοι με τατουάζ και σκουλαρίκια. Άλλοι τρέχοντας με τις μηχανές κι άλλοι τσουλώντας καρότσια με μωρά, μυρίζοντας ναφθαλίνη ή κάποιο ακριβό άρωμα, όλοι τόσο αλλιώτικοι, μα όλοι κινούσαν βιαστικά να κάνουν τις τελευταίες αγορές πριν τα Χριστούγεννα.
Κι ενώ καμάρωνα το βαθυγάλανο φόρεμα με τις ανάλαφρες σούρες με τόση αφοσίωση, το καστανό βλέμμα, σα ληστής, γρήγορα κι αβίαστα μου έκλεψε την προσοχή. Όχι για το χρώμα του ή για τη θωριά του, μα για τον τρόπο που με κοιτούσε , σα να μου λέει: «Με θυμάσαι;».
– Ναι! Βέβαια σε θυμάμαι!
Μου ξέφυγε η απάντηση που υπολόγιζα να δώσω νοερά στην παλιά μου συμμαθήτρια, την Άννα. Τράβηξα τότε απότομα το πρόσωπο μου από τη βιτρίνα για να σιγουρευτώ πως το καστανό βλέμμα απευθυνόταν πραγματικά σε μένα και όχι στο βαθυγάλανο φόρεμα, που ήξερα πως για μήνες ακόμα δε θα μπορούσα να φορέσω. Εκείνη γέλασε με την αντίδραση μου και, αφήνοντας τις σακούλες με τα ψώνια που κρατούσε, με αγκάλιασε.
– Ευγενία! Δεν έχεις αλλάξει καθόλου από το γυμνάσιο! Πάντα με την ίδια τρέλα και αυθορμητισμό! Όπως τότε , στο μάθημα του Κουγιούλη, είπε αφήνοντας ένα γέλιο να διακόψει τη φράση της.
– Χα χα, λες ε; Δεν ξέρω αν ισχύει και τόσο αυτό πλέον. Οι υποχρεώσεις δε σηκώνουν και πολύ αυθορμητισμό.
Έκανα μια παύση αναστενάζοντας σιγανά:
– Εσύ όμως… σαν να μην πέρασε μια μέρα από πάνω σου! Πες μου, τι σε φέρνει εδώ; Γιορτινές μέρες θα περίμενε κανείς να είσαι στο νησί.
– Η αλήθεια είναι ότι μετά τον γάμο μου, σπάνια επισκέπτομαι τη Χίο. Δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα τα ταξίδια, ιδίως με τα παιδιά…
Πριν προλάβω να ρωτήσω περισσότερα, παρατήρησα για πρώτη φορά δυο μικρά κοριτσάκια, ντυμένα ασορτί, να ξεπετάγονται πίσω απ’ την πλάτη της Άννας.
– Αναστασία, Μελίνα, πείτε γεια μη ντρέπεστε.
Παρότρυνε τα κοριτσάκια να αφήσουν τη μακριά καμπαρντίνα της και να με χαιρετήσουν, όπως και έκαναν.
– Η κυρία Ευγενία ήταν συμμαθήτριά μου στο γυμνάσιο. Καθόμασταν κάθε χρονιά δίπλα μάλιστα, μέχρι να μας αλλάξουν θέση βέβαια, είπε χαριτολογώντας και ξεσπάσαμε και οι δύο σε γέλια.
– Μα τι όμορφα κορίτσια και τι ωραίες πλεξούδες είναι αυτές! Πόσων χρονών είστε;
– Εφτά!
– Όπως ο μικρός μου γιος! Θα κάνατε υπέροχη παρέα, είμαι σίγουρη.
– Γιος ακούω, με διέκοψε η Άννα. Ώστε έκανες τελικά την οικογένεια που ονειρευόσουν από το δημοτικό!
– Ναι, έχω δύο γιους, τον Στέλιο που είναι εφτά και τον Αντώνη, σε δύο μέρες κλείνει τα 12!
– Πόσο χαρούμενη είμαι για εσένα, αν και από μικρή μας έλεγες συνεχώς πόσο ήθελες μια κόρη…
Αναφώνησε, όταν το καστανό της βλέμμα ξέφυγε για λίγο προς την κοιλιά μου, που ασύμμετρα διαγραφόταν μέσα από το βαρύ παλτό που φορούσα. Χαμογέλασα, βλέποντάς την να συνειδητοποιεί το αδιάκριτο της ματιάς της και να απολογείται και την καθησύχασα λέγοντας:
– Ναι, αυτό που νομίζεις είναι, κοριτσάκι!
Για άλλη μια φορά αγκαλιαστήκαμε χαρούμενες και συγκινημένες.
Το νοσταλγικό αυτό κλίμα έμελλε να διακόψει η μικρή Αναστασία – νομίζω δηλαδή, γιατί μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό – που τραβώντας την καμπαρντίνα της Άννας, της έδειξε το ρολόι της. Είχαμε ακόμα πολλά να πούμε αλλά τα μαγαζιά θα έκλειναν όπου να ΄ναι και δεν είχα καμία όρεξη να ακούω τον Στέλιο να παραπονιέται που δεν πρόλαβα να του αγοράσω εκείνο το αυτοκινητάκι. Ανταλλάξαμε τηλέφωνα στα γρήγορα, με την υπόσχεση να κανονίσουμε για καφέ – κι ας γνωρίζουν όλοι πως αυτές οι υποσχέσεις μεταξύ των μεγάλων δεν τηρούνται – αποχαιρετήσαμε η μία την άλλη χαρούμενες.
Ένα δάκρυ άφησε το καστανό της βλέμμα και διέσχισε το μάγουλό της για να φτάσει στο – παιδικό της ακόμα – χαμόγελο.
– Αν δεν τα πούμε, καλά Χριστούγεννα, είπαμε η μια στην άλλη και το ενδιαφέρον μου επέστρεψε στο βαθυγάλανο φόρεμα.
ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2023
ΕΥΓΕΝΙΑ-ΜΑΡΚΕΛΛΑ ΚΟΝΤΑΞΑΚΗ
2ο ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΧΙΟΥ
ΤΜΗΜΑ Γ3
[masterslider id=”48″]
[masterslider id=”62″]
Ακολουθήστε την Chiosin.gr για να μαθαίνετε έγκυρα , άμεσα και αντικειμενικά τα νέα από τη Χίο
Ακολουθήστε μας στο Instagram
Ακολουθήστε μας στο twitter
Ακολουθήστε μας στο facebook
[DISPLAY_ULTIMATE_SOCIAL_ICONS]
